Po­et­sko-mu­zič­ko ve­če „Noć du­še ča­rob­ne” pri­re­dio je prek­si­noć u sa­li Do­dest KIC-a „Bu­do To­mo­vić” glu­mac Si­mo Tre­bje­ša­nin. Ve­če to­kom ko­jeg je Tre­bje­ša­nin, ka­ko je re­kao, htio uz mu­zi­ku i sti­ho­ve pod­sje­ti­ti na ne­ke tre­nut­ke ko­ji su u na­šem sje­ća­nju osta­li kao li­je­pe uspo­me­ne i ko­je si­gur­no svi ve­zu­je­mo baš za pje­sme ko­je je on ot­pje­vao uz gi­ta­ru ili od­re­ci­to­vao. A, ka­ko je ob­ja­snio glu­mac, za ta­kav kon­cept gdje se go­vo­re­ni sti­ho­vi smje­nju­ju sa pje­va­nim, od­lu­čio se jer je htio da pri­u­šti i se­be i pu­bli­ci ve­če ko­je ne­će op­te­re­ći­va­ti, već ora­spo­lo­ži­ti i isto­vre­me­no pod­sje­ti­ti na moć sti­ha. Za­to ne ču­di što je po­čeo Je­se­nji­nom, a ne­iz­bje­žni su bi­li i sti­ho­vi Bran­ka Ra­di­če­vi­ća, Ve­li­mi­ra Ra­ji­ća... ko­je su pri­svo­ji­li mno­gi kom­po­zi­to­ri i da­nas se sma­tra­ju di­je­lom na­šeg mu­zič­kog na­slje­đa, ili pak Mi­la­di­na Šo­bi­ća, i ne­kih dru­gih kan­ta­u­to­ra ko­ji ima­ju i mu­zič­ki i tek­stu­al­ni kva­li­tet. Na­rav­no, uz cr­no­gor­sko na­rod­nu pje­smu „Još ne svi­će ruj­na zo­ra”, a na za­htjev nje­go­ve ne­ka­da­šnje pro­fe­sor­ke, pje­sni­ki­nje Gor­da­ne Sa­rić, iz­veo je i pje­smu ko­ju je on kom­po­no­vao.
– Ni­je u pi­ta­nju mo­je za­si­će­nje kon­cep­tom knji­žev­nih ve­če­ri, ili pro­mo­ci­ja knji­ga po­e­zi­je, već to što mi glum­ci, ko­ji smo če­sto na da­ska­mam pro­sto po­že­li­mo da na­pra­vi­mo ma­li iz­let, a opet da osta­ne ne­gdje na sce­ni, i da pri­tom to ni­je ni­ka­kva re­ži­ja ili su­vi tekst. To je moj mo­tiv, i ta­ko je na­sta­lo ovo mo­je ve­če – ka­že Tre­bje­ša­nin, ko­ji se s ovim pro­gra­mom već pred­sta­vio u rod­nom Nik­ši­ću.
Či­nje­ni­cu da je ma­nje go­vo­rio po­e­zi­ju, a vi­še pje­vao, Tre­bje­ša­nin ob­ja­šnja­va da „ako se go­vo­ri pu­no po­e­zi­je to mo­že da pre­đe u re­ci­to­va­nje, a on ni­je htio da se to de­si”.
– Htio sam vi­še di­na­mi­ke, da se uklju­či i pu­bli­ka, da se i pu­bli­ka do­bro osje­ća, a da pri­tom kroz to „pro­vu­čem” ne­ke li­je­pe sti­ho­ve i po­ru­ke – ka­že glu­mac.
Iako su mno­ge od ovih pje­sa­ma dio pop kul­tu­re, ne­ma strah od even­tu­al­nih ko­men­ta­ra da je ri­ječ o „ma­njoj vri­jed­no­sti”.
- Po­sto­ji in­stant mu­zi­ka i ona „za sva vre­me­na”. Ka­da iza­be­re­te do­bre sta­re pje­sme i ot­pje­va­te ih, pa čak i ako ih ne zna­ju, ne­mo­gu­će je da čo­vjek ne re­a­gu­je na do­bro – ka­že Tre­bje­ša­nin.
Ve­če je na ne­ki na­čin u “slu­žbi” po­pu­la­ri­za­ci­je po­e­zi­ja, ali i onog što je vri­jed­no u mu­zi­ci kom­po­no­va­noj na sti­ho­ve po­zna­tih pje­sni­ka.
- Znam da ovo ne­će pu­ni­ti kon­cert­ne dvo­ra­ne, ali mi­slim da je po­treb­no da se pod­sje­ti­mo da ka­da čo­vjek da­je is­kre­nu emo­ci­ju kroz ne­ke li­je­pe, sta­re za­bo­ra­vlje­ne pje­sme da se pu­bli­ka mo­že raz­ga­li­ti. I to mi je bio je­dan od ci­lje­va – ka­že Tre­bje­ša­nin.
Ve­če se mo­že po­sma­tra­ti i kao nje­go­vo na­ku­plje­no is­ku­stvo.
- Kad do­đe­te u ne­ke go­di­ne on­da mo­že­te da ka­že­te ne­ke stva­ri i da ih iz­ne­se­te na na­čin na ko­ji vi mi­sli­te da tre­ba. Ovo sam ja u u ne­kom pot­pu­no dru­gom svje­tlu, ko­je ne­ma ve­ze s mo­jim ulo­ga­ma. Ovo je ne­što naj­bli­že me­ni, mom sen­zi­bi­li­te­tu i mo­jim osje­ća­nji­ma, ne­ma tu mno­go fi­lo­zo­fi­je – za­vr­ša­va blic raz­go­vor za „Dan” Si­mo Tre­bje­ša­nin ko­jeg tre­nut­no gle­da­mo u pred­sta­vi „Ču­va­ri tvog po­šte­nja”.Ž.J.